Writers in residence

Bij de bieb nam ik afgelopen week een folder mee over de activiteiten die binnenkort op de agenda staan.
En toen viel mijn oog op : writers in residence.
Zoals het er staat begreep ik eerst dat er schrijvers aan het schrijven zijn en dat je dan kan komen kijken ... maar het zou ook kunnen dat je zelf die schrijver bent...
Een dag later stond er een aankondiging in de regiokrant van het A.D. Daar werd het een stuk duidelijker mee: je gaat dus zelf schrijven. Hé....toen begon er toch wel iets te kriebelen.
Dus toen maar op zoek naar info op de site. En jawel, ze zoeken schrijvers om mee te komen schrijven. Leuk.....of eng?????

plaatje gevonden op http://heimbinasfiction.blogspot.nl/2011/01/writers-heaven.html

Na wat googlen begrijp ik dat dit een initiatief ooit was in Amerika maar ook bijvoorbeeld in Amsterdam wordt uitgeoefend. Je komt allerlei van zulke initiatieven tegen in heel veel landen. Er schijnt zelfs een "non-profit organisatie "te bestaan die zo heet. Waarbij schrijvers zich bijvoorbeeld ergens terugtrekken om te schrijven.
De invulling bij de bieb is als volgt:
Een paar keer per jaar neemt een groep schrijvers, onder aanvoering van de Bibliotheek, zijn intrek in een bijzonder gebouw om aldaar te schrijven. Of om geïnspireerd te raken om te schrijven. Werk dat op deze plek ontstaat wordt een paar weken later met elkaar in de bibliotheek besproken, onder leiding van een in Alphen bekende schrijver of journalist.

Geen flauw idee eerlijk gezegd of het iets voor me is. Ze gaan zich "opsluiten" in de streekmuziekschool die volgens mij in een oud gebouw huist. En aan de slag met schrijven in de trant van Charles Dickens.

Het is volgende week zaterdag, dus ik heb nog even om te bedenken wat ik zal doen....want stiekem vind ik het wel een uitdaging!

Boeken bij de digros....

Al heel lang ben ik lid van een overbekende boekenclub. Er word beweerd de goedkoopste te zijn....nou, vergeet dat dus maar rustig! Hoe vaak ik al niet heb gezien dat dat echt niet zo is!

Het spel wat ik voor 5-12 wilde kopen (oké, is geen boek) was daar ruim 10 euro duurder dan de winkel die ik eerst had gezien (!). Maar ook boeken ....let op:

Natuurlijk zitten ze eerst vast aan een vaste boekenprijs, maar daarna geven ze kortingen die op lopen hoe langer je klant bent (tenminste...als je meer dan 1 artikel koopt)

Gisteren kreeg ik de melding dat ik nog niet aan mijn verkoopverplichting had voldaan. En dus zat ik eens te snuffelen op de site. Ik kon het even niet laten om te zien hoeveel het boek hier zou kosten wat ik een week of vier geleden hier bij de digros had gekocht....
Ik heb even hard zitten lachen. Exact hetzelfde boek als welke ik hier heb liggen, paperback, zelfde kaft .....kost bij de club 19,95......ik heb er 1,95 voor betaald!

Hihi, hoezo de goedkoopste???????

Waarom ik dan toch lid blijf? Ach, ik vind het al een feest om de catalogus door te snuffelen...en eerlijk is eerlijk: de leveringen zijn altijd tiptop in orde.Gewoon een kwestie van even controleren op de site of het boek echt niet te duur is voordat je iets koopt. Maar dat doe ik toch altijd al. Ik heb me bij zo'n andere overbekende boekhandel met blauwe poppetjes ook al eens in de vingers gesneden. Of beter gezegd: mijn zoon. Hij betaalde het dubbele voor een spel dan wat het bij Bart Smit kostte....
Dus prijzen vergelijken doe ik met dit soort dingen toch echt wel!

Uit liefde... #5 slot

Het was twee maanden nadat Rowan mij gered had. Op mijn schilderscursus had ik zijn gezicht proberen te schilderen en hem een mooie gele glans gegeven. Mijn man had zich afgevraagd hoe ik op dit idee was gekomen…ik heb het hem niet verteld. Bang voor wat hij ervan zeggen zou. Terwijl het zo mooi was….zo puur….niets verkeerds aan. Het lentezonnetje probeerde haar zachte stralen op de snakkende aarde te laten schijnen. Goed gemutst gooide ik de laatste boodschappen in mijn winkelwagen en betaalde de caissière. Ik zong zacht een liedje terwijl ik naar de uitgang liep. En baalde omdat er weer zo’n dakloze een krantje stond te verkopen bij de uitgang. Ach, natuurlijk gunde ik die mensen ook een beetje geld maar toch vond ik het vervelend als ze weer met hun krantje voor mijn neus stonden te wapperen. Moest dat nou echt weer ?

bron: http://www.refdag.nl

Ik besloot dapper door te lopen en er dit keer niet voor te bezwijken. De man, meestal stonden hier vrouwen, drong niet eens aan bij de mensen voor mij. Hij hielp een vrouwtje met haar winkelwagen. En draaide zich opeens om. Ik bleef aan de grond genageld staan. Ik keek in de ogen, de ogen die ik aan mijn muur had hangen…de ogen die me niet meer loslieten. Die ik zo graag zou willen bedanken!

“Rowan..”fluisterde ik. De man keek me aan, eerst verrast maar daarna duidelijk niet op zijn gemak…

“Ik…”wat moest ik zeggen? Ik had in mijn dromen zo vaak bedacht wat ik zou zeggen als ik hem zou zien…maar mijn woorden bleven hangen in mijn keel of eigenlijk in mijn hoofd…

Hij knikte me toe, nam even mijn hand in zijn eigen ruwe handen…

“Wat fijn om te zien dat het goed met je gaat…”zijn stem klonk opnieuw zacht. Maar dit keer klonk er schaamte in door.

Eigenlijk snapte ik hem wel. Maar hoe kon ik hem duidelijk maken hoe dankbaar ik was. Zonder dat ik hem veroordeelde omdat hij blijkbaar….ik slikte even bij het idee: mijn beschermengel was een zwerver! Híj had bescherming nodig. Opeens wist ik het. Ik kon hem bedanken. Ik kon hem iets geven waar hij wat aan had!

“Ik wil je zo graag bedanken!” Ik zocht onderhand naar de portemonnee in mijn tas. Maar Rowan schudde zijn hoofd.

“Niet doen”, sprak hij zacht: “niet doen!”Ik deed het uit liefde. Liefde voor mijn medemensen…liefde die mij alles al heeft ontnomen…..” en met die woorden liep hij weg. Ik zag nog net hoe een traan over zijn wangen liep. Aan de grond genageld bleef ik staan. Daar liep mijn beschermengel…en ik kon niks doen….

“Dag lieve Rowan”, sprak ik zacht….vast van plan om de daklozen voortaan rijkelijk te bedelen….

“Dag engel, ik hoop dat er ergens ook een engel voor jou rondloopt…” en huilend zocht ik mijn auto op….

Uit liefde #4

“Dat is heel lief van je en zeker niet nodig!” Ze had mijn koffie voor me neergezet en bleef even stil zitten. Wat verwonderd om haar reactie keek ik haar aan. En waar was mijn redder? Zou het haar zoon zijn? Hij leek me daar eigenlijk iets te oud voor….

“Weet je..”sprak ze zacht: “Zoveel hebben we niet gedaan. Eigenlijk hij al helemaal niks…”en met enig verwijt in haar stem knikte ze de kant van haar man op. Maar de boer hoorde het niet. Of wilde het niet horen, misschien.

“Rowan moet je bedanken! Hij heeft je bijna een kilometer gedragen omdat de buren niet thuis waren! Hij heeft je warm gehouden. Is tegen je blijven praten. Hij heeft ervoor gezorgd dat je te drinken kreeg…” Ze zweeg even.

Ik kon me helemaal niet herinneren dat ik zolang in zijn armen had gelegen, dat ik drinken had gehad, dat was toch bij oom Harm? Met een schok realiseerde ik me dat ik dus echt gedronken had en uiteraard niet bij oom Harm! Ik begreep dat de periode die de man, die Rowan, met me door had gebracht nog veel langer en intenser was dan ik me kon herinneren. Vaag begon ik dingen terug te halen ..maar vooral begonnen die ogen weer door mijn hoofd te malen.

“Ik dacht dat …”maar ik zweeg. Hoe kon ik uit leggen dat ik begrepen had dat hij mij naar zijn huis gehaald had.

“Toe maar liefje”, de vrouw lag haar hand even op de mijne.

“Je dacht,”ging ze verder toen ik verward bleef zwijgen: “je dacht dat hij hier woonde, hè?

Ik knikte.

“Waar kan ik hem dan vinden?”

Maar de vrouw schudde haar hoofd.

“ik denk niet dat je hem kan vinden, meisje…ik weet alleen dat hij Rowan heet omdat hij dat melde bij de ambulancebroeders..”

“Maar die stuurden me naar dit adres”, mompelde ik.

“Dat klopt. Rowan wilde niet melden waar hij vandaan kwam….” Ze zweeg opnieuw.

“Ik stond erop om hem naar zijn huis te rijden met mijn auto maar hij weigerde..ik vond het zo erg dat hij weer vertrok. De koude sneeuwstorm in. In die oude kleren van hem! Mijn man draagt nog betere in zijn werk!”Ze schudde zuchtend haar hoofd.

“En weet je..”ging ze verder: “Ik ken iedereen die hier aan het Zuideinde wonen, maar ook aan de polderweggetjes hier omheen. Hij komt hier net vandaan. En volgens mij ook niet uit het dorp….wie weet hoe ver hij nog moest!”

Ik kreeg een naar gevoel van binnen. Ik had hem eerst als engerd beoordeeld, daarna als een bewoner…hij had zoveel voor me gedaan en verdween daarna in het niets….” En sinds die constatering noemde ik hem “mijn engel”…….want zo voelde hij voor mij: een mooie, lieve beschermengel! En zijn ogen bleven me achtervolgen!

Uit liefde #3

Iets had me wakker gemaakt. Voorzichtig opende ik mijn ogen. Geschrokken constateerde ik dat ik niet in mijn bed lag. Ik keek niet in de ogen van mijn eigen man…maar van een vreemde! Zijn ogen waren donker, maar hadden een blik die mij deed rillen. Een blik alsof ik …alsof ik…waar was ik eigenlijk? Ik begon te beseffen dat ik pijn had. Pijn die vanuit mijn been naar de rest van mijn lichaam straalde. De warmte om me heen nam zachtjes aan mijn gedachten weer mee naar een kachel, een oom met een baret, warme chocomel…..

“Kom op, mevrouw, even hier blijven!” Een stem riep me. Het was niet de stem van oom Harm. Ik probeerde me los te rukken uit de warmte van de kachel en terug te keren naar die stem. Die lieve stem. Die me maar bleef roepen. Maar het lukte niet echt. Ruwe handen streken over mijn wangen. Ruw, maar de aanraking was zacht. Het dwong me terug te keren naar de werkelijkheid.

Moeizaam opende ik mijn ogen, de man knikte me vriendelijk toe. Ik hoorde een vrouwenstem die meldde dat de ambulance de dam opreed. De man zuchtte hoorbaar…..dankbaar…

Het was een paar weken later voordat ik in staat was om op zoek te gaan naar mijn redder. Van de ambulancedienst had ik begrepen dat ik opgehaald was op Zuideinde 16. In het ziekenhuis had ik te horen gekregen dat ik niet veel langer in de kou had moeten blijven…dus mijn redder had gelijk gekregen. De post deed er even niet toe. Sterker nog: van de post had ik zelfs een bloemetje gekregen in het ziekenhuis! Niet te geloven dat ik me daar zo druk om had gemaakt. Mijn been was niet gebroken maar wel zwaar gekneusd.

Ik liep nog steeds niet lekker maar ik kon de voordeur redden vanaf mijn autootje.

Toch wel zenuwachtig belde ik aan. Ik had een groot boeket en een doos chocolaatjes meegenomen om de boer te bedanken. De oude deur van de boerderij zwaaide open. 

Een oudere dame in schort en op sloffen keek me eerst wat verbaasd aan. Maar toen begon ze te glimlachen.

“Kijk wie we daar hebben! U bent die mevrouw die van haar fiets gevallen was, toch?” klonk het vriendelijk. Ik knikte wat verlegen. Ze wenkte me naar binnen. Door een gang liepen we naar de achterkant van het huis waar de woonkeuken zich bevond. De boer zat zijn krantje te lezen en grote mokken koffie stonden op de ovale tafel. De boerin wees naar een lege stoel terwijl ze me vroeg wat ik wilde drinken.

“Als ik u niet stoor, lust ik wel koffie..”stamelde ik. De boer keek even op. Ik zag aan zijn gezicht dat hij me niet herkende. Maar wat erger was: ik herkende hem ook niet! Zijn ogen waren hard, groen en klein. Niet de mooie bezorgde ogen die ik in mijn dromen tegenkwam…die door mijn hoofd bleven dwarrelen als sneeuwvlokjes op een stormachtige avond…

“Natuurlijk stoor je ons niet. Hé Bas, dit is de dame die toen hier met de ambulance meegenomen is!” Bas keek even op, knikte me even toe en verdween weer achter zijn krantje.

“Nou lieverd, vertel, hoe is het met je?” De boerin was blijkbaar gewend aan het onvriendelijke gedrag van haar man. Ze negeerde totaal zijn onverschilligheid en neuriede een liedje terwijl ze de koffie inschonk. Ik aarzelde even. Moest ik nu mijn verhaal vertellen, wachten tot zij klaar was met koffie inschenken (en neuriën) of eerst mijn geschenken geven?

Ik besloot tot het laatste.

“Ik wil jullie graag bedanken voor alles”, stamelde ik. Boer Bas reageerde niet. Maar de boerin kwam naast me zitten.

wordt vervolgd...

Uit liefde #2

In het zwakke schijnsel van de lantaarnpalen kon ik zien hoe hij ongeveer kroop door de berm om de post zo veel mogelijk bij elkaar te rapen voordat een nieuwe windvlaag ze verder mee zouden nemen. Zijn lange gehavende jas sleepte daarbij over de grond. Eigenlijk verbaasde ik me er niet eens over. Achteraf gezien natuurlijk ronduit schandalig maar de pijn in mijn been en de angst voor het verliezen van mijn baantje vertroebelden blijkbaar mijn heldere denkvermogen. De kou trok mijn kleding in en bereikte al snel mijn huid. Ik voelde hoe het omhoog kroop en bezit nam van mijn onderlichaam. De tranen, die stil over mijn wangen biggelden, leken direkt te bevriezen. Opeens stond de man weer voor me.  Hij tilde zonder moeite de fiets op die nog altijd op mijn zere been lag. Hij schudde zijn hoofd en mompelde een verontschuldiging.

“Mijn post..”stamelde ik opnieuw. Maar nu keek de man me aan. Zijn ogen bezorgd, zijn mond strak gespannen.

“Jij eerst”, sprak hij.

“Maar..”

“Niks maar. Die post kan vervangen worden. Jij niet!”

Ik realiseerde me niet dat hij gelijk had. Dat ik hard op weg was onderkoeld te raken. Dat ik nodig van die ijskoude grond af moest komen.

“Sorry,”mompelde hij nog een keer: ”Dit had ik meteen moeten doen!”

Hij zette met gemak de fiets opzij terwijl ik het opnieuw uitgilde van de pijn. De post die hij had opgeraapt had hij in één van de postzakken aan de zijkant van mijn fiets gedaan. Voorzichtig probeerde hij mij te laten staan. Maar de pijn in mijn been liet echt niet toe dat ik ook maar even erop leunde. Ik dreigde om te vallen, neer te zakken opnieuw op die ijsbaan (wat de weg ondertussen wel geworden was) maar de man hield me stevig vast.  Zijn ruwe, stevige handen hielden me niet alleen vast maar wisten op de één of andere manier ook nog de tranen van mijn gezicht te vegen. Hij spreidde met één hand zijn jas uit op de grond en probeerde mij zo voorzichtig mogelijk erop te laten plaats nemen.

“Is vast een boer die op weg was voor een laatste inspectieronde van zijn vee…”schoot het door me heen. Wie zou het anders in zijn hoofd halen om hier op dit tijdstip te gaan wandelen? Hij deed me denken aan Oom Harm. Een oud mannetje, een oom van mijn moeder. Hij was allang de zeventig gepasseerd toen ik nog een kind was. Hij woonde alleen op een klein boerderijtje midden in de polder. Oom Harm had drie koetjes en wat schaapjes.

En slenterde de hele dag een beetje rond op zijn bedrijfje. Overalls haatte hij. In plaats daarvan droeg hij oude kapotte broeken, een lange oude jas (zoals deze man ook had) en een baret. In de winter gingen we bij hem schaatsen in de polder en kregen we van hem heerlijke warme chocomel bij de warme kachel…die hij dan extra warm stookte.

Mijn redder  haalde me uit mijn herinneringen.

“Niet indutten…kom op…niet indutten!” Ik besefte dat ik ondertussen in zijn armen lag…en dat hij me meedroeg. Vast op weg naar zijn huis…vast op weg naar de heerlijke warmte van een kachel…met heerlijke chocomel…vast op weg om ….

“Kom op! Blijf bij me!” Zijn stem was warm..zo warm als chocomel….

wordt vervolgd

Uit liefde.....#1

Het was zo’n vreselijke winterse dag. Ik voelde me helemaal niet op mijn gemak in het donker, op een landweggetje met sneeuwstormen alsof we op de Noordpool woonden. Maar de plicht riep. Ik moest mijn bezorgwijkje nog afmaken. Overdag kon ik niet weg want mijn jongste zoontje was ziek thuis gebleven van school. Morgen zou hij nog wel thuis zijn, dus moest ik nu de post wel rondbrengen. Dat moest immers morgenavond voor 7 uur bezorgd zijn. Op mijn gammele fietsje, met de post in de fietstassen, deed ik een poging vooruit te komen. Het dorp had ik gehad, maar ik moest ook nog de buitenwijk doen. Een lange smalle weg. Aan allebei de kanten een sloot én een enkele keer auto’s die dachten toch snel te moeten rijden. Doodeng. Gekkenwerk natuurlijk.  Toch ging ik door. De wind had hier en daar, ter hoogte van de dammetjes, de sneeuw opgeblazen tot glibberige hoopjes waar ik doorheen moest. De post, die ik op deze weg moest bezorgen, had ik in mijn fietsmandje, wat aan mijn stuur hing, gedaan. Zo kon ik op mijn fiets blijven zitten als ik bij een brievenbus aankwam. In deze buitenwijk hingen de brievenbussen vooral aan het hekwerk. Een enkele boer had nog de ouderwetse groene bus op de dam staan.

Opnieuw kwam er een windstoot. Ik deed mijn best er tegenin te komen maar kon niet voorkomen dat ik slingerde. Natuurlijk kwam op dat moment net een auto aangereden. De weg, zonder lantaarnpalen, was net breed genoeg voor een auto en een fiets…maar natuurlijk niet als die fiets over de weg heen slingerde. Mijn gil weergalmde door het ijzige geloei van de wind. Dit kon niet goed gaan! Mijn stuur omklemde ik met alle kracht die ik in me had….maar de klap bleef uit. In plaats daarvan hoorde ik piepende remmen en een man zat nijdig gebarend achter het stuur.

“Stom wijf!” klonk er door de “nacht”. Huilend stuurde ik de glibberige fiets naar de kant en meteen scheurde de auto er weer vandoor. Me wanhopig afvragend hoe ik ooit heel thuis kon komen, keek ik de auto na. In zijn koplampen zag ik het silhouet van een man.

“O, nee, niet ook dat nog!”kreunde ik. Eenzame mannen in het donker…brr, ik huiverde. Waarom was ik dit in vredesnaam gaan doen?!

Ik aarzelde geen moment en hees me weer op mijn fiets. Ik moest hier weg, zo snel mogelijk! Ik gaf een ferme trap tegen mijn trappers in de hoop snel weg te rijden. Maar het tegendeel gebeurde. Mijn voorwiel slipte op het bergje sneeuw die zich op de weg gevormd had. En voor ik het in de gaten had wat er allemaal met me gebeurde, lag ik languit op de grond. De post uit mijn fietsmandje viel ook op straat en werd mee genomen door de wind. Nee! Maar ik kon niets beginnen. De fiets lag bovenop me en mijn been protesteerde toen  ik eronderuit probeerde te komen.

In de donkere nacht hoorde ik hoe voetstappen versnelden. O nee, die man! Wat nu? In paniek begon ik te gillen. Ik zwaaide verwoed met mijn armen alsof dat uit zou maken….

Maar een zachte stem weerklonk: “Rustig maar. Ik zal je helpen!”

Ik keek omhoog en zag vaag een gezicht die bezorgd me aankeek.

“Mijn post…”stamelde ik, nog onzeker over de bedoelingen van de man.

De man knikte. Hij keek naar mijn fiets, naar de brieven die rondwapperden en vervolgens naar mij.

“Eerst jij”, zijn hand strekte hij al naar me uit.

“Gaat niet. Raap alstjeblieft mijn post op anders heb ik heibel…” Hij aarzelde nog maar liep toch de post achterna….

wordt vervolgd....

Zo, dat is duidelijk!

Zoals al eerder gemeld ben ik vaak een dwarrel. Niet alleen in mijn verhalen...helaas ook met mijn ideeën wat ik nu wil gaan doen om toch ook weer financieel wat te kunnen betekenen. Mijn freelance-baantjes zijn helaas allemaal afgelopen. Niet door mij maar beide bedrijven zijn met de werkzaamheden gestopt....
Nu was ik al op zoek naar iets met "meer passie" en al vaak had ik me afgevraagd of ik niet iets met schrijven kan doen.
Maar goed, ook dan zie ik weer onmogelijkheden. ...en "pieker" ik rustig verder.

Afgelopen week had ik een ander plan. En opeens was daar het gevoel van: Ja maar je schrijven dan?
Een soort gevoel van "spijt". En hoewel het voor mij duidelijk is dat ik toch vooral moet schrijven vanuit gevoel/passie of hoe je het ook noemen wilt...en dat dat ook kan als je iets anders doet, bleef dat gevoel toch wel knagen.

Voordeel: het is me nu dus duidelijker dan "ooit" dat ik dit ECHT wil. Dat ik hier gewoon voor moet gaan. Nu heb ik niet de illusie dat ik nu direct geld kan verdienen met mijn schrijfambities....maar schrijven kan natuurlijk ook op blogs (hihi, o ja?) en andere dingen die misschien wél ooit voor geld zorgen. Geen wereldsalaris misschien, maar dat is de opzet ook helemaal niet.

En natuurlijk zou ik het machtig vinden om ooit wél als heuse boekenschrijfster door het leven te gaan....

Dus ja, ik ga voor mijn schrijfdroom!!!!!!

Een daagje schrijven....

Misschien komen jullie ook weleens op de site "boekschrijven.nl" . Als abonnee op hun nieuwsbrief krijg ik nu al een paar keer de uitnodiging om 4 januari naar "schrijf 2014" te komen.

De eerste keer dat ik hem las heb ik er wel even over nagedacht om dat te gaan doen. Lijkt me heerlijk om eens echt serieus met dit onderwerp aan de slag te gaan...maar is een hele dag niet lang...ben niet zo'n ster in heel lang moeten luisteren....

Workshops, lezingen, schrijfwedstrijd enz. Leuk (vooral die workshops).

Mijn vraag is eigenlijk er één aan jullie: heeft één van jullie ervaringen met zulke dagen?

Wel of geen schrijfschema?

Als je de "geleerden" (schrijfboeken/cursussen) moet geloven kan je het beste een schema maken hoe je boek eruit moet komen zien. Met een onderverdeling in hoofdstukken, duidelijke karakterbeschrijvingen e.d.
Sommige schrijvers, heb ik weleens in interviews gezien, beginnen gewoon met schrijven en laten het verhaal zo groeien. Waar het uitkomt, weten ze zelf ook nog niet....

Voor mezelf ben ik er nog niet echt uit wat nu beter werkt. Soms loop ik vast en dan is zo'n schema wel lekker als houvast...
Maar ik heb ondertussen ook wel door dat "uit de losse pols" werken, zoals ik als kind al deed, met veel meer "passie"gaat. Simpelweg omdat je dan toch zelf niet vast zit aan wat er moet gaan gebeuren. Of misschien kan ik beter zeggen: dan is voor mij het verhaal ook  niet echt spannend meer?
Nou weet ik ook wel dat een schema aangepast kan worden. Niet strak gevolgd hoeft te worden. Maar toch....
Een karakter al voor het schrijven vastleggen. Mwah....in grote lijnen dan , misschien. Maar helemaal vastomlijnd? Neuh, ook zo'n type groeit in je verhaal.
Dus geen schema en gewoon lekker schrijven? Zou kunnen, maar zonder schema kan je veel minder makkelijk al inspelen op wat gaat komen.
En wordt herschrijven waarschijnlijk een nog grotere klus....

afbeelding: http://succesvolle-sollicitatiebrief.nl/

Dus zal ik hier een leuke middenweg in moeten vinden.

Hoe doen jullie dat?

Wat is dat toch met dat schrijven....

Ik was met jongste en een vriendje naar een speelparadijs... de jongens heb ik niet gezien, zo ongeveer.
Naast me zaten mensen die allemaal hun eigen ding deden. Een aantal met laptops....balen, die van mij heeft een batterij die het niet zolang meer uithoudt. Dus leek het me niet echt handig. Maar wat bleek: stopcontacten overal....die gretig werden gebruikt. Mmm, dat weet ik dan ook weer.
Maar ik had wel lekker ouderwets een schrijfblok meegenomen. Ja, er werd wel raar gekeken, geloof ik. Maar man, wat een inspiratie had ik opeens....( dat zelf schrijven werkt eigenlijk veel lekkerder...)

De sfeer klopte, de muziek, de lachende kinderen, en ja, ook het lasergamen (waar ik ook een paar keer aan meedeed). Het verhoogde gigantisch mijn schrijfmood....oké, het was niet het liefdesverhaal wat ik zei te gaan schrijven. Maar spontaan dacht ik aan één van mijn andere ideeën en zoals gezegd: de sfeer klopte zo heerlijk....

Dit is het! dacht ik dan ook. Maar ja, eenmaal thuis is die sfeer weg, zie ik vooral de moeilijke kanten van het verhaal.....en baal ik weer eens als een stekker.....

Uh, iedere dag maar naar het speelparadijs gaan? Haha, ik zie me al gaan. Zoonlief zal het niet erg vinden....maar mijn portemonnee wel!