Uit liefde... #5 slot

Het was twee maanden nadat Rowan mij gered had. Op mijn schilderscursus had ik zijn gezicht proberen te schilderen en hem een mooie gele glans gegeven. Mijn man had zich afgevraagd hoe ik op dit idee was gekomen…ik heb het hem niet verteld. Bang voor wat hij ervan zeggen zou. Terwijl het zo mooi was….zo puur….niets verkeerds aan. Het lentezonnetje probeerde haar zachte stralen op de snakkende aarde te laten schijnen. Goed gemutst gooide ik de laatste boodschappen in mijn winkelwagen en betaalde de caissière. Ik zong zacht een liedje terwijl ik naar de uitgang liep. En baalde omdat er weer zo’n dakloze een krantje stond te verkopen bij de uitgang. Ach, natuurlijk gunde ik die mensen ook een beetje geld maar toch vond ik het vervelend als ze weer met hun krantje voor mijn neus stonden te wapperen. Moest dat nou echt weer ?

bron: http://www.refdag.nl

Ik besloot dapper door te lopen en er dit keer niet voor te bezwijken. De man, meestal stonden hier vrouwen, drong niet eens aan bij de mensen voor mij. Hij hielp een vrouwtje met haar winkelwagen. En draaide zich opeens om. Ik bleef aan de grond genageld staan. Ik keek in de ogen, de ogen die ik aan mijn muur had hangen…de ogen die me niet meer loslieten. Die ik zo graag zou willen bedanken!

“Rowan..”fluisterde ik. De man keek me aan, eerst verrast maar daarna duidelijk niet op zijn gemak…

“Ik…”wat moest ik zeggen? Ik had in mijn dromen zo vaak bedacht wat ik zou zeggen als ik hem zou zien…maar mijn woorden bleven hangen in mijn keel of eigenlijk in mijn hoofd…

Hij knikte me toe, nam even mijn hand in zijn eigen ruwe handen…

“Wat fijn om te zien dat het goed met je gaat…”zijn stem klonk opnieuw zacht. Maar dit keer klonk er schaamte in door.

Eigenlijk snapte ik hem wel. Maar hoe kon ik hem duidelijk maken hoe dankbaar ik was. Zonder dat ik hem veroordeelde omdat hij blijkbaar….ik slikte even bij het idee: mijn beschermengel was een zwerver! Híj had bescherming nodig. Opeens wist ik het. Ik kon hem bedanken. Ik kon hem iets geven waar hij wat aan had!

“Ik wil je zo graag bedanken!” Ik zocht onderhand naar de portemonnee in mijn tas. Maar Rowan schudde zijn hoofd.

“Niet doen”, sprak hij zacht: “niet doen!”Ik deed het uit liefde. Liefde voor mijn medemensen…liefde die mij alles al heeft ontnomen…..” en met die woorden liep hij weg. Ik zag nog net hoe een traan over zijn wangen liep. Aan de grond genageld bleef ik staan. Daar liep mijn beschermengel…en ik kon niks doen….

“Dag lieve Rowan”, sprak ik zacht….vast van plan om de daklozen voortaan rijkelijk te bedelen….

“Dag engel, ik hoop dat er ergens ook een engel voor jou rondloopt…” en huilend zocht ik mijn auto op….