Maar de kleine meid gaf niet op. De woorden moesten op papier. Ze wilde schrijven. Schrijven over van alles en nog wat. Een krantje schrijven over de familie, die ze aan alle gezinsleden uitdeelde. En trots zijn als andere mensen het hadden gelezen en erover begonnen....
Eenmaal ouder vond ze een schrijfmaatje op school. Terwijl leerkrachten voor de klas hun verhalen vertelden, vertelden de meiden hun eigen verhalen op hun papier. Opstellen waren geen ramp, maar juist een uitdaging. En in de pauzes lazen de vriendinnen elkaars verhalen...maar school gaat over en het contact verwaterde. Maar de grotere meid gaf niet op. Ze bleef schrijven over jongeren die worstelden met liefdesverdriet en schoolrampen. Maar er was niemand aan wie ze het liet lezen....
Toen het allemaal onrustig werd in haar leven schreef ze schriften vol. Papier was geduldig en de woorden vloeiden makkelijker uit haar pen dan uit haar mond. Opgroeien gaat nu eenmaal niet altijd over rozen....
Maar de jong volwassene gaf niet op. Ze groeide op tot een gelukkige vrouw en bleef stiekem schrijven. Soms over zichzelf maar vooral verhalen over mensen, die worstelden met zich zelf. Maar nee, laten lezen...tja, dat was wel haar droom. Een droom om ooit als schrijfster door het leven te gaan....
Ze belandde in redacties van verenigingen en schreef artikelen, verslagen en wat al niet meer. Ze werd gelezen! En kreeg regelmatig leuke reacties! De vrouw schrijft dus verder.
Niet alleen op papier want ze is teruggekeerd naar het toetsenbord. Er is geen inktlint meer nodig. Geen letters die te overvloedig met inkt rondgestrooid hebben. Geen papier wat blijft hangen. Geen rare doorhalingen meer omdat er toch iets fout geschreven wordt. Het is niet meer nodig om alles tien keer over te typen omdat tien mensen dit verhaal willen lezen. En gelezen worden....ja hoor, dat kan nu lekker anoniem. En dus schrijft ze weer verder, meer en meer. En eens...eens hoopt ze toch echt als schrijfster aangesproken te worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten