Stilte. Niet alleen om mij heen, maar ook in mijn hoofd. Stilte in MIJN hoofd.
Onmogelijk. Ik, die altijd maar bezig is. In mijn hoofd dan, wel te verstaan.
Uit mijn handen komt, helaas, iets minder. Maar in mijn hoofd schrijf ik de
mooiste boeken. De ontroerendste brieven. De meest aangrijpende gedichten én
geef ik de interessantste interviews. Om de één of andere reden ben ik
ontzettend goed in het verzinnen van de mooiste volzinnen. Het liefst doorspekt
met gigantisch origineel gevonden beeldspraken. Maar ja…dan komt het
opschrijven. Vol goede moed probeer ik achter mijn computertje de volzinnen uit
mijn hoofd te vangen in geschreven woorden. Waarom zijn woorden in je hoofd
niet te vangen in letters? Bezopen toch! Als ik het kan denken, kan ik het toch
ook opschrijven! Ik bedoel maar, ik weet alle letters uit het alfabet op te
schrijven. Ik weet hoe ze allemaal klinken. Dus waarom lukt me dat dan niet? Ik
weet echt niet waarom….
Maar
nu is het stil. De woorden komen zelfs niet op in mijn fantastische brein. Als
het daar al stil is (kan dat wel…stil zijn in je hoofd? Denken doe je immers
altijd?), akelig stil is, hoe krijg ik dan iets op papier? Juist, niet dus!
Mijn
dampende kop koffie wordt dit keer gedachteloos opgedronken. Ik moet en ik zal
schrijven! Dan maar weer eens snuffelen op internet of ik daar iets nuttigs
tegenkom. Een leuk ideetje door een idioot nieuwsbericht. Schrijftips van
zogenaamde echte schrijvers. Wie is eigenlijk een echte schrijver? Iemand die
per ongeluk een boek heeft weten uit te geven? Wie zegt dat Kareltje uit het
clubblaadje van de hondenvereniging niet veel mooier schrijft? Wie maakt
eigenlijk uit wat mooi is? Wat écht is?
Met
meer vragen dan antwoorden sluit ik mijn internetsessie weer af. Helaas is mijn
koffie op, mijn koffiepauze daarmee ook weer ten einde en zonder een letter op
papier gekregen te hebben, sta ik even later gebogen over mijn walgelijke
strijkwerk.
Opnieuw
een deuk in mijn zelfvertrouwen. Want ja, in mijn hoofd ben ik die echte
schrijver, natuurlijk. Maar in realiteit ligt dat nou eenmaal anders. Ik weet
echt niet waarom…..
Na
mijn oersaaie huishoudelijke klusjes besluit ik de stad in te gaan.
“Môge,
juffie!” De buschauffeur is blijkbaar wél in een goede bui. Of ik nou dat
“juffie”leuk vind, doet er nu even niet toe. Het is altijd nog beter dan
“dame”, vreselijk, of een chagrijnige buschauffeur die zijn mond niet
opentrekt. Helaas begint deze chauffeur niet alleen met enthousiast begroeten,
maar rijdt hij ook zo. Voordat ik zit, op die walgelijk harde rode stoelen,
trekt hij al op. Met een gil duik ik voorover en belandt dit juffie met haar
handen op de schoot van een nors uitziende man. Zijn afhangende druipsnor ziet
er ook al nors uit. En smerig. Brr. Zijn stem druipt ook al mee. Ik krijg
kippenvel van zijn enge stem.
“Kan
je niet uitkijken, stom wijf!” Ik mompel een excuus, maar de man foetert door.
Wat een onbeschofte man!
Zo
snel als ik kan, maak ik dat ik weg kom. Zover mogelijk naar achteren ga ik
zitten. Terwijl de chauffeur veel te vrolijk de bochten neemt, waardoor ik alle
kanten opgezwiept wordt, schieten de gedachten door mijn hoofd. Hoera, die zijn
er tenminste weer. Heerlijk fantaserend kijk ik uit het raam. Goed opletten,
“juffie”, goed opletten wát je denkt. En dan straks weer op jacht naar de
woorden….
Ik
stap de bus uit en besluit naar de boekwinkel te lopen. Helaas…helaas, ook de
hangsnorman gaat die kant op. Hoewel zijn pak hem een statig uiterlijk geeft,
heb ik hem te dichtbij gezien om hem ook statig te vinden. Brr, die snor was
echt vies! Hoe kan iemand nou zo op stap gaan…Als ik achterom kijk, loopt de
man nog steeds in dezelfde richting. Bij de boekwinkel loop ik opgelucht naar
binnen. Zo, nu ben ik hem tenminste kwijt.
Er
staat in de hoek een tafeltje, met daarop boeken van Marco de Winter. De
bekende schrijver van “De winter in de rozentuin”. Ik heb het net zelf gelezen
én vond het zo mooi dat ik meteen wist dat ik ook een boek in dat genre wilde
schrijven. Weg met mijn kinderboekideeën. Het moet en het zal een echte
literaire roman worden. Met net zulke mooie volzinnen, die ik ook altijd
verzin. Zo romantisch, zo literair, zo beschaaft! Oké, in mijn hoofd dan…
Er
staan veel mensen al te wachten. Jammer dat ik het niet wist, anders had ik
mijn exemplaar ook meegenomen. Want Marco komt signeren. Jawel! Zal ik anders
gewoon nog een exemplaar kopen? Dan verkoop ik gewoon mijn andere. Op internet,
gewoon voor de volle prijs. Zijn genoeg mensen die daar intrappen! Zeker als het
om zo’n echte schrijver gaat als Marco! Ja, ja, HIJ is nou een echte schrijver.
Echt zo’n schrijver die ik ook wil zijn. Eh..eerlijk gezegd weet ik niet echt
waarom ik nou zo graag een echte schrijver wil zijn. Maar het lijkt mij wel
heel stoer om te kunnen zeggen dat je een echte schrijver bent. Wat een status!
Ja toch?
En
dus sluit ik aan bij de rij wachtenden. Ik sta nog maar net, als de mensen
enthousiast beginnen te klappen.
“Daar
is hij!” hoor ik een mevrouw voor me zeggen. Benieuwd kijk ik om de mensen voor
me heen. Daar staat hij dan. Mijn grote voorbeeld, eigenlijk zou je dat wel zo
kunnen zien. Ik bedoel maar, ik wil een echte schrijver worden en dat is hij
immers al!
Enthousiast
wil ik mee gaan klappen, maar mijn handen weigeren als ze zien wie daar hangt.
Daar, achter het tafeltje van de echte schrijver, hangt weer die hangsnor. Het
zit nog steeds vast aan dezelfde nepstatige man. Oef…is dat nou een echte
schrijver?
Die
middag zit ik met mijn kopje thee weer achter de computer. Op zoek naar een leuke
nieuwe bezigheid. Een nieuwe hobby, een nieuwe cursus. Wat is nou erg
interessant, denk? Niet alleen voor mij, maar ook voor andere mensen
(tenminste, dat zij mij dan interessant vinden?) Want ach…dat schrijven is toch
ook niet alles. Ik weet echt niet waarom….Of toch wel?
.jpg)
