Mijn goede voornemens deel 3....

Ja, tadaa....dan moet het nu dus maar.... Na mijn blogje 1 en blogje 2 over mijn schrijf-voornemens voor 2015, zal ik er vandaag toch maar mee komen.

Eigenlijk heb ik natuurlijk al het één en ander verklapt....maar goed.
Als eerste zal ik wat schrijven betreft vooral gaan schrijven voor Todio (als dit echt blijkt te werken....) omdat een financiële opkikker wel leuk is....

Todio is hier te vinden

Daarnaast hoop ik via mijn verkoop van gedichten (sorry...dat staat even onder mijn eigen naam en hou ik dus even hiervan "verwijderd"....) nog wat bij te schnabbelen....Met Sinterklaas toch een aantal gedichten weten te verkopen!

Maar goed: mijn echte droom is geen gedichtenbundel....geen teksten schrijven.....maar: een echt mooi verhaal of mooier gezegd: een boek!

Omdat ik nogal een dwarrel ben en vlieg van het ene verhaal naar de andere (en dus tig onafgemaakte stukjes heb liggen...) was ik op zoek naar de stok achter de deur. Mijn blog heb ik als "redmiddel" gebombardeerd.
Dus:

Ik wil elke week een blogje schrijven over mijn vorderingen. Hoeveel ik geschreven heb, wat ik ervoor gedaan hebt, wat eventueel bezocht of uitgeplozen enz. Natuurlijk hoop ik volgend jaar te kunnen zeggen: mijn verhaal is af....maar ja, dat zal ook afhangen van de grootte van het verhaal en dat valt nu nog niet echt te zeggen, natuurlijk.

Zoektocht naar het juiste idee....

Afgelopen week heb ik me afgevraagd welk verhaal het zou gaan worden. Ik kwam ook nog op nieuwe ideeën (tja, aan ideeën geen gebrek...). Waarbij één over een onderwerp die me ontzettend top leek, maar waar ik echt niks van af weet. Dus de research zou wel heel veel tijd gaan kosten. Andere ideeën leken me wel leuk, maar die hadden weer andere redenen. Zo weet ik ondertussen wel dat ik spanning heerlijk vindt om te schrijven...maar misdaden afschuwelijk vindt. Tja.....hoe combineer je dat dan? Of zou een kinderboek (jongensboek, uiteraard ;-)  )iets zijn?
Goed, dat was dus de vraag waar ik gisteren over schreef. Inmiddels heb ik wel een besluit genomen!
Vanaf januari dus met enthousiaste moed starten....eh...zullen we zeggen : iedere vrijdag ga ik jullie op de hoogte houden!

Rest me nu alleen nog jullie allemaal een fijne jaarwisseling toe te wensen!

Oef....nog 1 dag en dan is het echt oud en nieuw of: mijn goede voornemens deel 2

afb.:  morguefile

Tja, dan zeg ik hier wel zo leuk dat ik mijn voornemen (op schrijfgebied) ga vertellen...en dat ik nog even nadenk....maar nu schiet het wel erg op!
Natuurlijk ben ik er wel mee bezig geweest. Maar...slik....ben er nog niet helemaal uit wat haalbaar is en dus reëel. Ik kan natuurlijk best gaan "brullen" dat ik wel even een boek ga uitgeven in 2015 ofzo...maar dat slaat natuurlijk nergens op. Dat kan iedereen zeggen...oké, de meeste voornemens zijn half januari weer in de prullenbak verdwenen. Maar dat was ik dus even niet van plan.

Eigenlijk weet ik natuurlijk al wel wat ik wel wil in 2015...maar ik dub nog even over één puntje....
Nu zou dat puntje ook een startpuntje van het voornemen kunnen zijn. Dus uitstekend in januari te doen....tja...dat zou ook nog kunnen.
Goed, nog 1 nachtje dan...en dan gaan we maar echt mijn voornemen vertellen....

(Haha, niks schokkends ...maar wel leuk om te doen!)

Schrijven voor geld op Todio....

Ik ben er toch voor gezwicht. Schrijven voor geld. Het leuke van Todio, waar ik me aangemeld heb, is dat het niet alleen om schrijven gaat, maar ook dat je kan gaan vertalen. Leuke afwisseling, misschien?
De teksten worden gekeurd, voordat je ze kan publiceren. Na tien goedgekeurde artikelen kan je via google adsense gaan verdienen.
Je bent volledig vrij waarover je wilt schrijven. Dus als je toch op zoek bent naar informatie over een onderwerp: meteen een mooi artikeltje erover schrijven!
Nu, tijdens de kerstvakantie, ligt mijn productie niet zo hoog. Maar daarna wil ik er dus echt voor gaan "zitten"! Een extra zakcentje zie ik wel zitten...nu hopen dat het ook gaat lukken!

Ook uitproberen? Hier kan je terecht!

Mijn goede voornemens op schrijfgebied....en fijne dagen allemaal!

Het nieuwe jaar staat weer voor de deur. Tijd voor goede voornemens maken....zeggen ze.
En ja, eerlijk is eerlijk, ik neig ook altijd wel naar mooie ideeën maken. Komen die dan ook uit? Tja....dat is meestal nog de vraag! ;-)
Ik las pas een stukje over bloggen voor schrijvers. Dat je jezelf al prachtig in de picture zet met een blog. En dat je bijvoorbeeld jouw schrijfreis kan bespreken op je blog. Waar je bijvoorbeeld geweest ben voor je verhaal. En dat bracht me op zich wel op een idee. Want hoewel ik hier al wel schrijf over schrijven....echt over een verhaal in wording meestal niet. Oké, dat is ook meteen mijn probleem: ik schrijf best wel aardig wat....maar een echt "boekverhaal"wil nog niet echt lukken. Simpelweg omdat ik teveel ideeën heb en daardoor me maar niet zetten kan aan één idee= een compleet verhaal.......zucht.
Hierover bloggen, tja, wie weet is dat wel de befaamde stok achter de deur?
Of zal het juist averechts werken omdat dan de spontaniteit eraf is?
Hmm, stof tot nadenken dus..... ;-)

Mijn voornemens dus? Hihi, dat is voor volgende week! Die houden jullie nog te goed! (en ik denk nog even goed na....)
Voor nu: hele fijne Kerstdagen!

Ik ben de radeloze reporter in het clubblad

Eén van mijn schrijfactiviteiten is redactiewerk voor een sportvereniging. Op zich niet overdreven veel werk, als....er maar kopij binnen zou komen. Maar je raadt het al: spontaan gebeurt dat niet. Dus mag ik iedere keer bij de vaste mensen (bestuur e.d.) aankloppen. Nou ja, goed, die zorgen dan wel meteen dat er iets komt hoor. Maar ondanks al onze smeekbedes komen er maar geen spontane stukjes binnen van de teams! Dus dan klim ik maar weer zelf in de pen.
Voordeel: omdat ik zelf redactielid ben, heb ik natuurlijk een grote vrijheid in mijn keus voor onderwerp......en de manier waarop ik erover schrijf.....tuurlijk. Groot nadeel is: ik heb helemaal geen keuzevrijheid, eigenlijk. Want het moet natuurlijk ook nog wel ergens op slaan, dus zal het op de één of andere manier toch met de vereniging of met basketbal te maken moeten hebben...
Tja...vaak zit ik dan achter de computer en weet absoluut niet waarover ik wat moet schrijven.
Maar het idiote is: als ik maar eenmaal een leuke openingszin heb, dan volgt de rest opeens wel...wat altijd uitmondt in een mafkees-stukje. Maar dat moet kunnen in een clubblaadje, toch?!
Mijn eigen naam zet ik er trouwens niet bij.  Ik noem mezelf dan maar de RADELOZE REPORTER, met de uitleg erbij dat we te weinig kopij binnen krijgen en de reporter dus maar weer is gaan schrijven. Het levert nog steeds niks extra's op. Of zal dat komen omdat mijn stukjes zo leuk zijn?

afb. van http://www.morguefile.com/

Vanaf januari zal mijn collega stoppen. Dan blijf ik alleen over als redactielid.....ik ben benieuwd of er nog wel  mensen te vinden zijn die willen helpen.....

Ach, en anders laten we die radeloze reporter maar nog meer onzin schrijven.....???????

Een schrijfdag

Een dagje lekker alleen maar schrijven. Even niets anders aan je hoofd. Geen dingen die nog moeten...geen afleiding. Gewoon, lekker je ding doen.
Moeilijk in te plannen, dat is mijn ervaring. Een hele dag zeker , want om nou te zeggen bekijk het allemaal maar, ik ga schrijven,..dat gaat me toch echt te ver. Dus schrijf ik het liefste onder schooltijd...als ik alleen thuis ben. Raar eigenlijk, dat ik dan wel het fijn vind om erop uit te gaan en dan juist onder de mensen wel te kunnen schrijven....Maar ja, dat zijn "vreemden"die me niet van alles vragen en vooral (denk ik) waar ik me niet schaam dat ik alleen maar wat zit te schrijven. Niet dat dat ooit door mijn kinderen gezegd is hoor! Welnee, die vinden het prima. Maar dat is toch een "schuldgevoel" van mezelf richting mijn rommelige huishouden (daar ben ik echt slecht in....)
En dat is ook de reden dat ik echt geen hele ochtend uittrek om te schrijven....het zijn altijd maar "gestolen momentjes" tussendoor. Wat eigenlijk helemaal niet echt werkt, natuurlijk.

Ooit las ik iets over een plek waar je een ruimte kan huren om te schrijven! Volgens mij was het in Apeldoorn. Maar ik kan hem even niet meer vinden op internet. Daar kan je een kamertje huren waar je dus rustig kan gaan zitten schrijven! Ik vond het idee op zich wel leuk. Daar is geen wasmachine die roept, een onverwachte gast, een kattenbak die staat te stinken maar dan ga je gewoon echt een dag ofzo aan het werk!

Het is voor mij iets te ver uit de slinger..en of ik het lef zou hebben om dat te doen? Ik weet niet. Ik heb toch nog altijd het idee dat je eerst een boek geschreven moet hebben voor je zo serieus ermee bezig mag zijn....Maar het idee is leuk!

Dat is nog zo iets: research doen. Soms bedenk ik mij een onderwerp waarover ik dan graag met iemand zou willen praten om er meer vanaf te weten....maar ook dan denk ik: ik kan toch moeilijk zeggen "hallo, ik schrijf een boek en heb informatie nodig..."  Ik heb altijd het idee dat ik eerst echt een boek geschreven moet hebben voor ik zoiets mag zeggen....
Eigenlijk stom, want iedere schrijver is ooit begonnen....maar het klinkt zo opschepperig, denk ik dan.
Wat vinden jullie?

Wil je gelezen worden?

Bij mijn surftrip over internet kwam ik wattpad tegen. Zoals ze zelf zeggen: een wereld vol verhalen. Kijk, dan gaan mijn oren natuurlijk even extra open en mijn ogen gaan op zoek....
Een site vol verhalen én jij kan ook jouw verhaal laten lezen! Ideaal natuurlijk als je gelezen wilt worden! (en niet meteen wilt verdienen...maar voor een "rasschrijver"is dat bijzaak, toch )
Je kan zoeken op genre en dan dus gaan lezen.....wat anderen schrijven en hierop reageren. Goedkopere beoordelingen kan je niet krijgen....
Een wereld dus voor en door schrijvers. Ideaal om van te leren. Zowel van de beoordelingen op jouw verhaal, maar ook door de verhalen van anderen te lezen en te merken wat er fout gaat....

Ik ga het uit proberen! Misschien ook iets voor jou?

Supermarktleed

Iedere ochtend hetzelfde ritueel. Kinderen naar school en meteen door naar de supermarkt die zegt de goedkoopste te zijn. Met een beetje geluk draai ik de parkeerplaats op, waar anderen een poging doen om eraf te komen. Regendruppeltjes of iets wat daar voor door gaat, maken mijn voorruit vochtig. Toch zie ik nog altijd de geërgerde blik van de chauffeur die even op mij moet wachten....Even, heel even maar, heb ik de neiging om boos terug te kijken, maar ik besluit de wijste te zijn. Alsof ik niets door heb parkeer ik rustig in en kan de haastige man eindelijk achter me langs....

Zeulend met een aantal tassen poog ik nog een beetje droog bij de winkelkarren te komen. Het is blijkbaar druk...want er staat welgeteld nog 1 karretje! Poef, heb ik even geluk! Muntje erin en hoppa, ik kan eindelijk die leuke winkel in....niet dus! Hoe ik ook trek, het karretje weigert! Ik krijg met geen mogelijkheid het slotje (of hoe je dat ook noemen mag) uit het karretje. Daar sta ik dan. Wat nu? Geen sterke mannen in de buurt die met grof geweld het ding eruit kunnen trekken? Natuurlijk krijg ik ook het muntje er niet meer uit...en trouwens: er is ook geen andere kar! Sh.....ik ram boos een keer op het hele geval ...adem nog eens diep in....
"Kan ik u helpen?" Een winkelmedewerker staat inmiddels achter me, met een grote rij karren! Voordat ik iets kan zeggen, mompelt hij vriendelijk verder: "Die kar kan niet los, mevrouw. Al jaren niet meer....neem maar een karretje van mij!" Wát...maar...en mijn  muntje dan? Waarom staat dat stomme ding dan hier zo te staan? Ik wil net mijn  mond opentrekken als hij verder gaat:
"Weet u, eigenlijk is het ding alleen bedoeld om deze eraan vast te zetten!"
"Misschien handig om dan het gat af te plakken voor een muntje, ofzo?" gooi ik er wat schaapachtig uit. De jongen knikt. En zonder veel moeite trekt hij het muntje er weer uit voor me (bloos) en duwt het in een andere kar. Na een klungelig bedankje loop ik dan eindelijk de supermarkt in.....

Natuurlijk blijken alle medewerkers vandaag opgetrommeld om vooral overal vakken te gaan vullen....mensen lief. In ieder pad staan minstens twee van die grote gevaartes vol met dozen. En nog hinderlijker: overal zitten, staan, buigen medewerkers. Bij bijna alles wat je pakken wilt moet je vragen of je er even bij mag.

Ondertussen behoorlijk geïrriteerd en smachtend naar een kopje koffie die de krenterige bazen in deze supermarkt ook al niet aanbieden, loop  ik naar de kassa. Zo, dat is even fijn. Eindelijk geluk op deze druilerige morgen. Ik vind een kassa met maar één keurige dame voor me. Goedgemutst begin ik mijn spullen op de band te zetten. De kassamedewerkster kijkt me vreemd aan. Het lijkt wel of ze iets duidelijk wil maken. Ik ken haar wel. Ze zit hier al jaren. Wat verbaasd kijk ik haar aan.
Maar nog voordat ze iets heeft kunnen zeggen, eist de dame even haar aandacht op.
"U bent wel nog met mij bezig hoor! Kijk, ik heb een statiegeldbonnetje. Ik wil zo nog even geld pinnen!" Haar bekakte stem is koud, onaardig. De kassière knikt...en kijkt me wat onbeholpen aan. Ik lach haar even bemoedigend toe. Wat een tuthola zeg, die klant voor me!

Tien minuten later...de dame voor me heeft eindelijk haar bomvolle kar ingeladen. Uiteraard alles keurig gerangschikt in een stuk of vijf tassen. Uiteraard heeft ze niet alvast betaald zodat de kassière (en ik!) verder konden. Welnee, zíj was immers aan de beurt! Lekker puh!
Als ze eindelijk is vertrokken, zucht de vrouw bij de kassa even diep.
"Ik wilde je al waarschuwen.....zo gaat het nou altijd..."
"O, bedoelde je dat!" Ondertussen behoorlijk kriegel moet ik toch even lachen.
"Wat een mens...u bent wel nog met mij bezig..."stamel ik zacht om niet de achterbuurvrouw mee te laten genieten. We kijken elkaar aan en beginnen als schoolmeisjes te grinniken....
"Nu nog koffie erbij en dan is het best gezellig hier!" De filiaalhouder loopt langs....ik schrik een beetje. Het was niet de bedoeling om de kassière in moeilijkheden te brengen...Maar ik zie de grijns op zijn gezicht en dus neem ik de kans waar:
"Tja, ik denk dat ik volgende keer maar naar de Albert Hein ga...daar hébben ze tenminste koffie!"
De man, ondertussen doorlopend, kijkt even beduusd achterom. Zie ik het goed, wordt hij rood?
Een lachsalvo van onze kant volgt....en met een vrolijk gevoel stap ik de winkel uit...wie had dat nog verwacht!

Schrijven als hobby...of als werk?

Schrijven is voor mij vooral hobby. Natuurlijk lijkt het me heerlijk om te mogen schrijven voor werk....maar ja, dat is niet zo makkelijk zoals bekend. Geld verdienen met boeken is al moeilijk
genoeg. Natuurlijk zijn er andere manieren om geld te verdienen met schrijven dan met boeken. Zo kan je teksten schrijven voor diverse informatiesites zoals info.nu bijvoorbeeld. Of plazilla. Maar ook teksten schrijven op verzoek van bedrijven....dan gaat het dus vooral om seo.

Heb het ook geprobeerd maar moet bekennen: dat is iets heel anders. Voor mij is schrijven toch vooral leuk vanwege de fantasie...je eigen ideeën, Je eigen hersentjes die mogen kraken op jouw manier...en niet verplicht 5 keer de naam van het bedrijf in een tekstje van vijftig woorden moeten plakken.

Tja....dan zal schrijven voorlopig nog wel vooral hobby blijven. Maar ach: misschien ook wel zo leuk! Zo blijft het tenminste een leuke passie en geen MOETEN!

Gevangen in verhalen....

Ze liep op haar gemak wat te dwalen door straten en steegjes. Ze zag het oude mannetje die kromgebogen door het smalle straatje schuifelde. Hij knikte even vriendelijk tegen haar en spuugde even op de grond. Een klein meisje op haar stepje raasde langs het mannetje heen. Even, heel even maar, veranderde het mannetje in een boosaardig monster....
Een verhaal spon zijn draden in haar hoofd...een verhaal over een meisje die als enige wist dat de buurman een alien was.....
Ze liep verder het centrum in en zag de dakloze zijn krantje aan de man brengen. Eenzaamheid overviel  haar....en ze zag inwendig hoe een mooie man door problemen veranderde in een zwerver die door niemand meer herkend werd. Ook niet door het meisje wat hem ooit had aanbeden....

Op weg naar een lekkere lunch bij een la place, hoorde ze de muziek. Ze hoorde flarden van een tekst "we're coming from far....." en "places we once left behind".....Een wazig beeld van een verdreven volk maakte zich van haar meester.....


Die "zij" zou ik kunnen zijn. Gevangen in verhalen...anders kan ik het niet noemen. Erg? Welnee...maar wel jammer dat die verhalen niet meteen op papier staan :-p

Dromen....

Als dromen konden praten

Zouden ze dan waarheid zijn?

Als dromen zouden lachen

Deden ze dan toch soms pijn?

Als dromen verder zweefden

Zachtjes door de dag

En iedere avond stil

Weer in je bedje lag

Was dat dan je tweede leven?

Een leven in geheim?

Zou je dan jezelf

Of toch die ander zijn?

Als dromen konden praten

Wat werd er dan verteld?

En wat is dan de waarheid

Die als de waarheid telt?

Dromen zijn bedrog

Dat wordt ze toegeschreven

Maar wat als deze dromen

Stiekem toch wél leven?

Schrijfvakantie...

Het zijn vaak schildervakanties, waarover je dingen ziet op tv. Maar jawel, ze bestaan ook: schrijfvakanties!
Ik heb een kennisje die ik eigenlijk alleen nog maar via facebook "spreek". Zij bleek het schrijven ontdekt te hebben en is heerlijk op zo'n vakantie geweest...
Nu wil ik helemaal niet op vakantie zonder mijn gezinnetje. Dus ga ik niet "solliciteren" naar zo'n vakantie....toch ben ik wel nieuwsgierig naar hoe zoiets nou werkt.
Werk je dan aan je eigen werk? (wat mezelf het fijnste lijkt) Of krijg je allerhande schrijfopdrachten?
Werk je buiten, binnen, met elkaar, alleen....
Uiteraard zullen daar enorm veel verschillende varianten in zitten.
Wat mij heerlijk lijkt is om ergens buiten in de heuvels van eh...Toscane ofzo (die schrijfvakanties bestaan hoorde ik) zelf je ding te mogen doen. Geen verder gezeur. Maar wel de kans over je verhaal te praten, een klankbord te hebben als je dat even nodig hebt...
Of soms lijkt het me ook heerlijk om in stilte te werken in een klooster, ofzo....

Stom natuurlijk, want gisteren schreef ik nog over mijn ontdekking. Dus die stilte moet ik misschien wel gewoon vergeten en ergens in Amsterdam op een woonboot in de grachten gaan zitten.....want een beetje nostalgie kan geen kwaad ;-)
Hmm, bestaat zoiets? Dan kan ik er een daagje van maken....of ik sleep gewoon mijn gezin mee, dat kan ook natuurlijk.....

Inspiratie opdoen...juist als je het niet verwacht!

Ik liep er eigenlijk helemaal niet om inspiratie op te doen. Ik wilde gewoon even lekker struinen. Even niks, even heerlijk foto's maken van de gewone dingen. Even in de stad zijn en me verbazen hoeveel er was veranderd nadat ik daar op school had gezeten. Even lekker een bakkie doen. Even geen wasmachine die staat te ratelen, verplichtingen die roepen dat je daarvoor nú achter de computer moet, een telefoon die vindt dat hij moet rinkelen (voor zover die dat tegenwoordig nog doet...een deuntje spelen is beter verwoord) ...even gewoon me verbazen en vermaken in een stad waar ik me altijd bedenk dat ik er niet zou willen wonen....

Maar opeens was het anders. Opeens zag ik een mooi verhaal voor me. Opeens bedacht ik me dat het hier een heerlijke plek zou zijn om te schrijven...schrijven, tja, wat is dat toch? Ik had me net een dag of twee (één?) ervoor bedacht even niet met schrijven bezig te zijn omdat het simpelweg alleen maar energie vreet en er toch niks uit handen komt (tja...soms denk je rare dingen ;-)  ) Maar blijkbaar lukt het niet. Blijkbaar heb ik toch meer schrijversbloed dan ik dacht. En dus had ik géén boekje bij me om even lekker in te gaan schrijven terwijl ik daar op een terrasje in het zonnetje zat en er een prachtig verhaal in me opkwam. En dus prentte ik het in mijn hoofd en bedacht me dat ik gewoon wél moet schrijven.....

Wat is dat toch? Als ik er speciaal op uit ga, er speciaal voor ga zitten, dan bedenk ik me dat het niets wordt....en nu, zomaar uit het niets, komt het boven drijven....komt die kriebel....
Ook valt het me op dat tussen de mensen of nu dus in de stad me inspireert....terwijl ik helemaal geen stadsmens ben. Of juist daarom, misschien dan wel?

Ik ben vorig jaar een stuk wezen fietsen. Had een mooi plekje aan het water (zo'n tafel met van die banken eraan stond er, ideaal om te gaan zitten dus). Maar schrijven? Welnee, dat lukte eigenlijk helemaal niet. Terwijl middenin een kinderparadijs de "vonken"er vanaf vlogen...
Moet ik er dan toch niet bewust voor gaan zitten, ofzo? Tja.....maar soms plan ik zo graag een schrijfsessie....alleen is de voorpret vaak productiever dan de sessie zelf.....

Hoe is dat bij jullie? Plannen jullie weleens een middagje schrijven ofzo? En werkt dat dan ook?

Hinder in spits van kapotte trein Schiphol

Hier mijn tweede kraaltje. Het originele stukje vindt je hier.

Ik moest vanavond mijn zus ophalen van Schiphol. Natuurlijk precies in de spits...dus besloot ik op tijd weg te gaan. Van mijn huis naar de snelweg liep het lekker. Het enige minpuntje was de zon die precies in mijn gezicht scheen. Maar goed, een zonnebril doet wonderen! Met de muziek hard aan hobbelde ik lekker door. Maar toen arriveerde ik bij de snelweg. Ik reed de A4 nog zonder problemen op. Ik wilde al bijna positief worden en gaan denken dat ik veel te vroeg zou zijn (en dus nog even lekker langs de Burgerking zou kunnen....) toen de auto's voor me langzamer begonnen te rijden. Vreemd dat de auto's spontaan langzamer gingen rijden terwijl het helemaal niet vol was op de weg. Dus begon ik te knipperen naar links en wilde al gaan inhalen, toen de matrixborden me duidelijk maakten 50 te gaan rijden! Vijftig? Op een snelweg die misschien niet leeg, maar ook zeker niet vol was? Nijdig bleef ik op mijn rijstrook, want ik moest toch zo weer rechts er vanaf, bedacht ik me. Tja....dat dacht ik!
Niet eens zo heel ver voor me zag ik de verkeerstoren van Schiphol al. Het was zeker niet ver meer! Mijn trek in een lekkere cheeseburger woedde nog steeds ergens rond maar ik begreep dat ik nog maar een klein stukje hoefde. En ik zou er dus in ieder geval op tijd zijn!
Der matrixborden leken zenuwachtig te worden. Ze gaven een steeds lagere snelheid aan. En het ergste was nog wel dat alle chauffeurs opeens erg heilig geworden waren. Er zat niks anders op dan ook me aan te passen. In een slakkengangetje kroop ik verder over de A4. Onder het brugrestaurant door. (Slik, ook hier is een Burgerking...). Ik zag afslag Aalsmeer. Ja...bijna kon ik er dan af!!
En zomaar vanuit het niets (nou ja...ik had blijkbaar even niet goed opgelet, ofzo) stond er een groot geel geval over de weg! Er was nog 1 baan open, waar alle auto's dus door moesten....voor zolang het nog duurde, want de politie was al druk bezig met afzettingen.
Wat een grote vrachtwagen, dacht ik nog. Maar vrachtwagen, wat heb je toch veel deuren....maar vrachtwagen, wat heb je veel ramen! Ramen? In een vrachtwagen? Ik zette mijn zonnebril af om de hele boel eens beter te kunnen zien. Onderhand was ik stil komen te staan, dus dat ging lekker relaxed (grr). Ai, toen zag ik pas echt wat er stond! Een kapotte trein! Zomaar...midden op "mijn "A4!
En toen stond ik dus vast. Politie besloot niemand er meer door te laten. Langzaam besefte ik dat ik nooit, maar dan ook echt nooit op tijd aanwezig zou zijn! Hulptroepen arriveerden, mensen uit de trein werden met bussen vervoerd, helikopters cirkelden rond om opnames te maken van de puinhopen op de snelweg....(want de file was al snel opgelopen tot een kilometertje of dertig). Iedereen was druk bezig, maar niemand kwam met de oplossing voor ons arme automobilisten. Ik kon die overheidsknakkers haast horen denken: "Dan had je maar het ov moeten nemen...." Er gingen uren voorbij....

Toen mijn zus belde met de vraag waar ik bleef kon ik maar 1 ding bedenken: "Sorry schat, neem maar even de trein!"

Libelle bookazines: heerlijk om mee te nemen!

Dit voorjaar was ik op de Libellebeurs. Het was prachtig weer, Italiaans thema en vooral heerlijk gezellig rondgelopen met een vriendin. We zijn beide actief op school voor de bieb, dus vond ik dat we ook wel even onze neuzen konden steken in de boeken bij een Libellestand. Of beter gezegd een klein "huisje"ingericht als cafeetje/boekenwinkeltje. Ken je de book-a-zines van Libelle? Een compleet boek in tijdschriftvorm? Nou, die lagen daar als aanbieding. Dus wij hebben even onze slag geslagen.
Tijdens mijn vakantie heb ik er heerlijk in gelezen. Wat leest dat lekker makkelijk in bed! Ze zijn nu alleen wel uit...snik (6 stuks...niet alleen in de vakantie hoor...)
Ik zag zojuist weer een nieuwe uitgave liggen bij de Primera....misschien moet ik daar toch nog eens heen.....

Niks geen dik groot boek, dat eigenlijk te zwaar is om lui mee te liggen...Geen groot sta-in-de-weg in de zwemtas....maar toch gewoon een boek! (Ik heb geen e-reader, maar om zelfs met lui lezen nog op een beeldschermpje te moeten turen vinden mijn oogjes vast niet fijn....die protesteren 's avonds toch al vaak achter de computer)

Wel willen...maar niet weten wat!

Hier baal ik van....van wel willen en kunnen schrijven, maar niet weten wát!
Genoeg ideeën..maar geen enkele die er zo uitspringt dat ik ervoor gaan wil...
Je realiseren dat ik dat vel papier nooit vol krijg....
Zo graag me over willen geven aan een schrijfidee..maar er borrelt alleen maar van alles..
maar niets borrelt zo dat het verhaal in mijn hoofd blijft zoemen.
Een verhaal waar je over nadenkt terwijl je aan het werk bent.
Een verhaal wat je meeneemt in je dromen...
Maar iedere nieuwe situatie waarin je verblijft, geeft een nieuw ideetje..
ideetjes zat dus..maar waar blijft het superidee?
Het idee waarvoor je wil gaan zitten (en er dan natuurlijk géén tijd voor hebt!)
Het idee wat je meesleept en je laat schrijven..of laat verlangen naar schrijven....
Grr, ik heb genoeg momenten gehad dat ik kón schrijven, deze week. Momenten die ik juist meestal NIET heb....en wat heb ik gedaan? Eigenlijk niks....niks anders dan bedenken dat ik nú kan schrijven...dan een paar zinnen schrijven en dan toch maar weer het leesboek pakken. Niet omdat ik mijn boek zo spannend vind...maar simpelweg omdat ik niet weet wát te schrijven...zucht.

Hebben jullie daar ook wel eens last van?

Prima tips in je mailbox

Soms snuffel ik wat rond op internet naar inspiratie, naar tips, misschien een leuke schrijfwedstrijd...en toen kwam ik opeens op de site Zinnazin. De mevrouw hier noemt zichzelf schrijfcoach. Ze biedt haar diensten aan om jou beter te laten schrijven (en ja, daar hangt een prijskaartje aan, logisch  natuurlijk). Of dat het geld waard is, kan ik natuurlijk niet beoordelen. Daar waag ik me dus ook maar niet aan.
Maar eerlijk is eerlijk: ik heb me wel geabonneerd op haar wekelijkse schrijflessen. En tja....daar zitten prachtige tips tussen.
Dus daarom toch maar even de tip voor medeschrijfsters: ga eens naar zinnazin en meld je ook aan als je wekelijks een goede tip/inspiratie wel ziet zitten! (en ja, dat is gratis!)

Mijn eerste "krantenverhaaltje" : Mijn kraaltje!

Zoals gisteren al geblogd, las ik ooit een wedstrijd over iets schrijven n.a.v. een krantenbericht. En dan niet over het gebeuren schrijven, maar een eigen fictief verhaal. Het krantenartikel dient dus eigenlijk alleen als inspiratie voor....
Het lijkt me dus leuk om dit hier te gaan doen. Een verhaaltje, grappig/spannend/ontroerend/of wat dan ook, ontstaan door een krantenknipsel. Een kraaltje leek me wel een leuke benaming....

Dus bij deze mijn eerste.....

Het krantenartikel:

Wandelaars al twee jaar weg kwijt op langeafstandspad

Lees hem hier.

Mijn kraaltje:

Verdwaald....

Samen zouden ze gaan wandelen. En niet zo maar wandelen...nee, ze zouden het Noaberpad gaan bewonderen. Een heerlijk lange wandelvakantie na hun prachtige bruiloft. Een eitje zou het zijn voor ervaren wandelaars als zij waren. Ze gingen immers iedere zomer de bergen in. Nou, wat stelt zo'n pad hier dan nog voor? Geen noemenswaardige stijgers, geen enge smalle paadjes langs ravijnen...welnee, dit zou vooral een ontspannen weekje worden. 

Maar o, wat hadden ze zich vergist. Het gebeurde vlakbij Ter Apel. Het pad voerde door het bos. Het weer werkte heerlijk mee. En vol goede moed ging het tweetal verder waar ze waren gebleven die avond ervoor. Ze hadden een heerlijke nacht gehad in een klein hotelletje. Waar de muren bedekt waren met bloemetjesbehang en de vrouw des huizes persoonlijk je kwam wekken!

"Hoe ver gaan we lopen vandaag?" Tamira vroeg het achteloos, terwijl ze haar rugzak wat strakker aansnoerde. 
"Laten we het vandaag maar simpel houden. Kilometertje of dertig doen?" Hans keek nog eens op de kaart. Onzin eigenlijk, zo'n kaart. Wie had dat nou nodig in zo'n overbewegwijzerd land als Nederland? Kijk, midden in de bergen had je hem wel nodig. En het liefst ook een kompas voor het geval dat...
Tamira ging akkoord. Het zonnetje scheen lekker en alles leek goed te gaan.
In het bos kropen de zonnestralen door de takken heen, wat mooie plaatjes opleverden. Tamira was dan ook vooral bezig met haar fotocamera. Hans kuierde rustig verder. Meer in de ban van zijn mobiel dan van wat er om hem heen gebeurde....Opeens betrok de lucht. Alles werd donkerder. 
"Ó jé, was er regen voorspeld?" De jonge vrouw keek haar kersverse echtgenoot aan.
"Eh....eh...wat zeg je, liefje?"
"Zit dan niet in dat ding!" Maar voor ze bozer kon worden vielen de eerste druppels..en het duurde niet lang of de eerste flitsen weerkaatsten in het bos.
Tamira gilde. Ze was niet snel bang. Maar wel voor onweer in het bos! Hans trok haar mee. Weg van de open plek waar zij juist naar toe holde...
Bibberend van angst verdween ze in zijn armen. Ze konden net zo goed hier blijven staan, want overal waren bomen....overal kon de bliksem inslaan....overal zouden ze nat worden. Er was nergens een plekje te ontdekken waar ze zouden kunnen schuilen.

De onweersbui trok langzaam over. Het stel, doorweekt en koud geworden, besloten bibberend de weg uit het bos zo snel mogelijk af te leggen en op zoek te gaan naar een onderkomen...dan maar geen dertig kilometer. Maar nergens was meer de juiste weg te vinden...

Tamira werd boos op Hans. "Jij zou toch de route bijhouden, zodat ik foto's kon maken! Je zat weer alleen maar in die mobiel van je!"
Hans kleurde rood maar protesteerde toch: "Ik heb echt wel opgelet hoor! Trouwens: hoe groot kan het hier nou helemaal zijn?"
Maar daar vergistte hij zich behoorlijk in....
Twee jaar later stond het in de krant: 

WANDELAARS AL TWEE JAAR WEG KWIJT OP LANGEAFSTANDSPAD!

Ze was de wanhoop nabij. Haar voeten begonnen iedere stap die ze zette af te snauwen...ze deden zo'n zeer. Haar zolen waren versleten, haar broek hing als een vodje om haar dunnen beentjes.

Met haar partner stond het er niet veel beter voor. Hij had het allang opgegeven om op schoenen te lopen. Zijn voeten waren ondertussen zo gehard, dat het zelfs mogelijk werd om over kleine steentjes te lopen. Zijn baard was ondertussen uitgegroeid tot een formaat waar Sinterklaas jaloers op zou zijn. En dat voor een keurige, glad geschoren vertegenwoordiger die hij eigenlijk was.

Boswachter van Velzen kreeg de schrik van zijn leven toen hij het tweetal vond..........

Schrijven n.a.v. krantenstukje!

Ooit was het een wedstrijd op een site over vrouwelijke thrillerschrijfsters (volgens mij) . Ben de site verder eigenlijk vergeten....maar de uitdaging was een fictief stukje te schrijven n.a.v. een krantenstukje. (als jij weet welke site dit was...laat het me even weten! Ik kom er even niet meer uit ) Het had ook een naam..maar je raadt het al: ook die ben ik kwijt. Het was een samenvoeging van thriller met ?????
Ik moest er vanavond opeens aan denken en bedacht me dat dat eigenlijk wel weer eens leuk is om te proberen...én een uitdaging om dat met publiek (jullie dus :-)  ) te delen...
Of dat nu gaat lukken midden in de meivakantie (jawel, hier is het al vakantie) weet ik niet...maar dan houden jullie het nog tegoed!
Ik moet nog steeds een boek ontvangen als welkomstgeschenk bij Schrijven. Dat gaat ook over spannende verhalen schrijven..dus wie weet of ik daar nog iets aan heb!

Stop met schrijven van romans....

Vandaag kwam dan eindelijk Schrijvenmagazine....waar ik me (opnieuw) op geabonneerd heb.
Onder het eten even heerlijk zitten bladeren/lezen. Vind hem een stuk leuker dan een jaar of vijf terug, toen ik ook lid was. Leuke schrijfopdrachtjes bij de artikelen. Niet alleen maar droog leesvoer dus.

Nu heb ik alweer een paar dagen zo'n echte schrijfkriebel. Ik wil schrijven, schrijven, schrijven...schrijven.
Maar ja, verplichtingen roepen en...is de tijd vaak alweer voorbij.

Toen ik mijn blad uit de brievenbus haalde (zo'n groen geval aan de kant van de weg...) en terug liep naar huis viel mijn oog op de opmerking op het voorblad: Stop met het schrijven van romans, mik op wat wél verkoopt"
Juist ja, en wat verkoopt er dan wel? Ik ging er eigenlijk vanuit dat hiermee bedoeld werd dat je geen liefdesdrama oid moet schrijven maar moet gaan voor een thriller ofzo (wat volgens mij toch aardig verkoopt...) Eenmaal aan het lezen bleek mijn conclusie vreselijk fout. Meneer Paul Sebes bedoelt hiermee alle literaire fictie! Wat je dan wel moet schrijven? Kookboeken....diëten....misère van BN-ers....oef...
En van de cijfertjes die hij erbij geeft word je al helemaal niet blij.....Per jaar heeft hij maar 2 a 3 debutanten (en dat op 700 boekendeals per jaar, waarvan dus de overgrote meerderheid non-fictie).

Slik..eh..ik schrijf uit "passie" (als ik het zo even noemen mag), omdat ik het heerlijk vind met fantasie bezig te zijn, omdat...om heel veel redenen. Maar nou niet bepaald om een wetenschappelijk boek oid neer te zetten.

Oké, ik ben ook wel met een boekje bezig, die aansluit bij een website en die ik zo hoop te verkopen. Maar voor mij heeft dat niets te maken met het "echte schrijven"....

Nu was ik er al langer uit dat ik niet moet schrijven met het idee daar geld mee te verdienen. Dat blijkt voor mij alleen maar averechts te werken. Want dan is mijn geduld opeens wel erg snel op....én de wanhoop dat toch  niemand het zal kopen heel dichtbij.

Laat mij maar lekker een machtig mooi verhaal maken (hoop ik) en mocht het dan ook nog eens wel te verkopen zijn, tja, dan is dat een prachtige bekroning op mijn werk. En ja hoor...ik droom lekker verder :-)

Plaatjes zoeken...

Ik ben al een aantal avondjes bezig met plaatjes zoeken....voel me soms net weer het kind van vroeger...
Plakboeken vol plakte ik met plaatjes van wintersport en bergen...mijn grote passie als kind (en ja, ben er nog gek op).
Later volgde vooral het inplakken van katten en dan vooral Franciens katten. Toen was ik ondertussen al wel op mezelf en hadden m'n eerste eigen katten hun intrede gedaan én was ik dus smoorverliefd geworden op dit soort schepsels. Computers waren nog geen dingen die iedereen in huis had staan..

Tja en nu is er dus pinterest....plaatjes plakken op z'n modernst.
Leuk! Ik heb er een moodboard gemaakt voor mijn verhaal....toch zat ik de laatste dagen vooral op internet maar ook bij mijn eigen foto's te snuffelen. Op zoek naar de juiste plaatjes bij mijn verhaal, om zo voor mezelf een sfeertje duidelijk vast te leggen.

Dit jongetje mag een rolletje spelen in mijn verhaal...
Heb hem "geleend" van www.jongensmerkkleding.nl

Vooral foto's van omgevingen maar ook van mensen. Dan hoef je niet meer te noteren of te onthouden dat het personage blauwe ogen en donker haar heeft....welnee: je ziet het in één oogopslag.

Toch vind ik het niet altijd eenvoudig. Soms werkt het ook gewoon NIET. Dan heb je iemand in je hoofd maar valt er echt geen plaatje bij te vinden. Pas ik dan mijn personage aan? Tuurlijk niet. Mijn "hoofd"gaat dan toch echt voor en pas ik dus de manier van noteren aan!

Soms vraag ik me weleens af wat andere mensen ervan zullen denken als ze al mijn afbeeldingen zouden zien...ze zouden er waarschijnlijk niks van begrijpen waarom ik zoiets opgeslagen heb....hihi, als ik het maar weet!

Ik heb het gedaan.....

Eigenlijk had ik het me al zo vaak voorgenomen. Maar nooit....eigenlijk kwam het er echt nooit van. Of eigenlijk: ik wist eigenlijk niet zo goed of het wel "kon"....
Met een laptop erop uit gaan om simpelweg te schrijven? Wat overdreven...hoewel...tegenwoordig wordt daar minder van opgekeken dan mensen die ouderwets met pen en papier gaan zitten schrijven...
Ik bedoel maar: bijna overal waar je even neerstrijkt om wat te drinken zit wel iemand met een beeldschermpje voor z'n neus. Een tablet, i-phone ..maar ook nog de "ouderwetse"laptop.
Maar toch....

Van de zomer heb ik het ooit één keer gedaan. Met thermoskan naar het meer gefietst en daar bij een picknickplekje zitten schrijven. Maar het lukte niet....langsfietsende mensen die verbaasd me aan keken...het verhaal lukte niet (terwijl dat aan het water afspeelde) ..

Jaren geleden heb ik weleens zitten wachten tot een zoon klaar was bij een onderzoek en ben daar ook gaan schrijven...maar ook daar voelde ik me nogal opgelaten.

Toch ben ik gisteren eens wél het gaan doen. Niet met laptop maar met pen en papier, omdat ik onderhand wel doorheb dat ik daar veel lekkerder door schrijf! Eerst ben ik naar de ouderwets grote boekwinkel gelopen waar een barretje "inside" is. Op zich natuurlijk een inspirerende plek. Maar het was er overvol en ik zag ook al wel dat de tafeltjes zo dicht op elkaar gepropt zijn dat ik me daar niet echt lekker bij voel om dan juist daar mijn hersenspinsels te gaan neerpennen.
Dus ben ik terug gelopen naar het winkelcentrum en bij La Place neergestreken. Het plekje wat ik in mijn hoofd had was nog vrij! Aan het raam, beetje verscholen achter een muurtje. En met mijn koffie bij de hand ben ik gaan schrijven!

En jawel, het was top! Ik kon schrijven zonder gestoord te worden door huishoudelijke beslommeringen...computers die "gillen"dat er nog mail of blogjes bekeken moeten worden, een wasmachine die piept dat je nu echt moet komen...de herinnering aan dingen die nog even geregeld moeten worden voor school enz.

Dus heb ik me voorgenomen om dit vaker te doen. Even een momentje echt puur voor het schrijven! Heerlijk.

Ben benieuwd wat jullie favoriete plekken zijn om te schrijven?

MIJN KAT (TEN)

Terwijl ik hier zit te typen, ligt één van mijn katten (Muis) half over mijn toetsenbord heen. Dus probeer ik hem met één hand zacht van mijn toetsenbord te weren...lief dier overstelpt mijn hand met de nodige koppies....

Het doet me denken aan een gedichtje die ik jaren geleden schreef. (voor mijn oude blog)

Dus bij deze:

Jij ligt daar maar te slapen,

een knorrend geluid als ik je aai.

Even een oogje open,

en even wat gedraai.

Zo, plekje weer gevonden,

en gapend kijk je me aan.

Sta je nou nog steeds te kijken?

Mens, stel je niet zo aan!

Maar ik blijf me afvragen,

waarover droom jij nou?

Van vogeltjes en muisjes?

En hoeveel ik van je hou?

Lief poezebeest,

droom jij maar lekker door.

Ik geef je een aai

en loop maar zachtjes door.

Moeilijk persoon....

Opeens heb ik het weer. Het zijn van die vlagen...
dat ik ieder momentje die ik vrij kan maken aangrijp om te lezen....te lezen terwijl ik eet, terwijl ik koffie drink, snel een bladzijtje (of meer) tussen het opvouwen van de was en het stofzuigen door, voordat ik naar bed ga enz, enz.
Eerlijk gezegd ben ik geen "makkelijke lezer"in die zin dat een boek mij moet boeien. En niet pas aan het einde, maar graag toch wel snel. Maar als het dat doet, tja, dan blijft het dus schipperen tussen huishoudelijke taken, mijn blogverslaving ( ???? ) en dus dat boek....

Nu heb ik niet een bepaald genre wat ik dan zo leuk vind. Vorige week was ik verslingerd aan een chicklit wat zich afspeelde in Amsterdam. Leuk maar ook emotioneel geschreven. Het enige minpuntje waren de regelmatig terugkerende drukfouten. Twee dezelfde woorden in één zin bijvoorbeeld. Maar goed, dat mocht de pret niet drukken.

En nu is het Porselein van Bettina Drion. Wauw, de sfeer die er in voorkomt spreekt me enorm aan. Waarom? Nou eigenlijk vooral omdat het akelig dichtbij mijn al langer sudderende idee voor een verhaal komt.

Komt daar dus automatisch de vraag weer bij naar boven: zal ik dan toch? Zal ik dan toch dat verhaal gaan schrijven. Het verhaal waar ik al meerdere keren aan begonnen bent maar iedere keer toch niet weet of ik wel genoeg weet over die tijd. Of ik niet veel meer politieke onderbouwing moet hebben....of het niet te ingewikkeld is, of het plot wel goed doordacht is, of......
(En eigenlijk ben ik nu met een compleet ánder verhaal bezig.)

Zucht....ik ben geen makkelijke lezer maar dat geldt blijkbaar ook voor het schrijven.... ;-)

Schrijven en muziek

Voor mij is muziek nauw verbonden met schrijven...
Het zijn vaak mooie nummers die in mijn hoofd een compleet verhaal laten ontstaan. Woorden die dus snakken naar geschreven te worden.

Terwijl ik schrijf vind ik het heerlijk om muziek aan te hebben staan die mij in de juiste stemming brengen.

En, zoals al eerder vermeld...het is nu zelfs zo erg dat ik mijn verhaal zie als musical....juist, mét muziek dus én acteertalent :-)

Vandaag een concertje voor kinderen meegemaakt. Een vijftal enthousiaste mensen speelden voor basisschoolleerlingen in een kerk om hen gevoel voor muziek mee te geven....het had in de verste verte niets met schrijven te maken. En waar ik op dat moment gewoon muziek hoorde....vroeg de dame aan de kinderen of ze wilde luisteren naar een hartslag in de muziek. Of er werd verteld dat een rietstengel niet verliefd werd....huh...hoe klinkt dat dan?  :-)

Maar toen ik naar huis reed, borrelden flarden aan verhalen naar boven. Begon er binnen in mij iets weer te

kriebelen dat ik die pen moet pakken en moet gaan schrijven...Nee, geen rietstengels of hartkloppingen...maar over een leven in een grote stad. Een verhaal van eenzaamheid of van enig andere psychologisch getint iets...  Vraag me niet waarom....

Maar stiekem was er ook weer de kriebel om op een andere manier met die emotie om te gaan...Schilderen? Of toch gewoon ook met muziek....

Maar ja...tekenen is niet mijn sterkste kant en musiceren...mm. ik kom niet veel verder dan een akkoordje of drie op de gitaar en een liedje of twee op het orgel....

Ooit , in een ver kinderverleden, is mij gepoogd orgel te laten spelen, wat absoluut geen succes was. De gitaar was mijn eigen keus jaren later. En soms, heel soms, pak ik hem weer om het toch weer te proberen. Want ja, ergens huist er toch een "hippie" in me, die droomt van kampvuren en gitaarmuziek. Gitaarmuziek waar hele verhalen mee verteld worden.

Ach, wie weet...misschien gaat beide nog eens lukken: een boek wat voorgelezen wordt onder mooi getokkel bij het kampvuur...ja, ja, droom rustig verder!

Acteren is goed voor een schrijver, dus....

Volgens mij was het bij boekschrijven.nl (of schrijvenonline.nl, dat zou ook nog kunnen)dat ik een keer een artikel las over acteren. Door zelf te acteren leer je jezelf in te leven in een personage wat jouw personen in je boek natuurlijk ten goede komt.....
Tja, zit wat in natuurlijk.
Hoewel het hier helemaal niks mee te maken heeft, ga ik dus voor het eerst sinds mijn schooltijd weer op toneel staan...in de kerk dan wel. Maar toch met een echte musical. Bibber....nu ben ik onderhand wel gewend om voor in de kerk een rolletje te spelen tijdens bijv. Kerst of Paasprojecten voor de kinderen maar een hele voorstelling mét tekst en zang is toch wel weer even iets anders...(eng maar ook leuk!)

Dus kom maar op met dat inleven van personages.... :-)

Ik heb hier een schrijfboek liggen waar ik eerlijk gezegd niet doorheen kan komen..maar die dus echt aanraadt om de personages volledig uit te werken voordat je begint te schrijven. Moet eerlijk gezegd bekennen dat ik het toch anders doe. Natuurlijk heb ik een idee over de persoon maar in mijn verhaal groeit hij toch pas echt uit naar een volledige persoonlijkheid. Niet altijd handig, misschien....maar ik zal wel te ongeduldig zijn om alles al zo uit te werken...

Toch heb ik van een verhaal die ik heel graag zou willen schrijven een volledig beeld in mijn hoofd. Alleen is dat beeld niet zo zeer hoe het er in real-life uit zou zien. Ik zie hem alsof het gespeeld wordt als musical....met het soort muziek, technische hoogstandjes e.d.erbij.....

foto van www.kunstbalie.nl

Tja.....moet ik dan toch overstappen naar scenarioschrijven?  ;-)

boek winnen bij een give away!

Kijk, dat is nou eens leuk! Een give away van Aritha waarbij ze haar boeken "weggeeft".
Wil je ook meedoen? Kijk dan maar eens hier!