Mijn verhaal: hier een klein stukje

Deze week heb ik geschreven en wat "mood"verzamelt op pinterest.
De personages Wieke, haar broer Hans en verpleger Max heb ik enigszins in mijn hoofd zitten.
Hierbij mijn voorlopige begin van mijn "boek". Dus lees maar even mee:

afb. Morguefile

De stilte is mijn vriend niet. Nooit geweest ook, trouwens. Hoewel lawaai me soms het toilet in jaagt om even tot rust te komen. Dat dan weer wel. Maar stilte, echte stilte, die maakt me gek. Al heb ik nooit begrepen waarom. Ik loop heen en weer in mijn kleine kamertje. Wanneer komt hij nou? Ik word echt gek van die stilte hier in dit gekkenhuis. Blijkbaar zijn alle bewoners inmiddels vertrokken naar hun families en ben ik alleen over gebleven. Familie…laat me niet lachen! Familie is om door verlaten te worden….dat is mijn ervaring! Voor zeker de honderdste keer kijk ik uit het raam die uitzicht biedt op het oude statige gebouw. Het gebouw waar ooit het gesticht in huisde. Inmiddels omgedoopt tot psychiatrisch kliniek. Wat misschien een stukje vriendelijker klinkt maar als mensen weten dat je hier woont ben je al afgeschreven. Dan deug je niet, dan ben je gek!

Gelukkig biedt mijn raam ook uitzicht op het laantje waarover de bezoekers naar het tehuis toe komen rijden. De nieuwe aanbouw, waarin tegenwoordig de bewoners hun leefruimte hebben, is aan de oude inrichting gebouwd. Eerlijk gezegd vind ik het geen gezicht. Een oud, wit, statig gebouw met een modern hoekerig aanhangsel….Komt hij nou al?

Maar het laantje blijft leeg. Geen auto’s van bezoekers, geen bewoners die een wandelingetje maken. Wat een leegte, wat een stilte….

Ik kijk naar mijn klokje. Het tikt langzaam verder. Het zachte getik is in deze stilte akelig duidelijk aanwezig en tegelijkertijd het enige wat ik hoor. Hij had hier allang  moeten zijn….mijn broer. De enige die nog naar me omkijkt. Ik vraag me af waarom hij niet komt. Hij zal toch wel komen? Dat had hij immers beloofd! Misschien is er iets tussen gekomen? Ik schud mijn hoofd. Dat had hij me echt wel laten weten! Voor de zekerheid pak ik mijn mobieltje. Maar ik zie niks. Geen knipperend lichtje dat er een berichtje is. Geen envelopje boven in het schermpje. Ik check toch nog maar even extra de berichten met zijn naam. Maar de nieuwste is van twee dagen geleden waarin hij me vertelt dat hij me ophaalt….