donderdag 24 april 2014

Mijn eerste "krantenverhaaltje" : Mijn kraaltje!

Zoals gisteren al geblogd, las ik ooit een wedstrijd over iets schrijven n.a.v. een krantenbericht. En dan niet over het gebeuren schrijven, maar een eigen fictief verhaal. Het krantenartikel dient dus eigenlijk alleen als inspiratie voor....
Het lijkt me dus leuk om dit hier te gaan doen. Een verhaaltje, grappig/spannend/ontroerend/of wat dan ook, ontstaan door een krantenknipsel. Een kraaltje leek me wel een leuke benaming....

Dus bij deze mijn eerste.....

Het krantenartikel:

Wandelaars al twee jaar weg kwijt op langeafstandspad




Lees hem hier.

Mijn kraaltje:

Verdwaald....

Samen zouden ze gaan wandelen. En niet zo maar wandelen...nee, ze zouden het Noaberpad gaan bewonderen. Een heerlijk lange wandelvakantie na hun prachtige bruiloft. Een eitje zou het zijn voor ervaren wandelaars als zij waren. Ze gingen immers iedere zomer de bergen in. Nou, wat stelt zo'n pad hier dan nog voor? Geen noemenswaardige stijgers, geen enge smalle paadjes langs ravijnen...welnee, dit zou vooral een ontspannen weekje worden. 

Maar o, wat hadden ze zich vergist. Het gebeurde vlakbij Ter Apel. Het pad voerde door het bos. Het weer werkte heerlijk mee. En vol goede moed ging het tweetal verder waar ze waren gebleven die avond ervoor. Ze hadden een heerlijke nacht gehad in een klein hotelletje. Waar de muren bedekt waren met bloemetjesbehang en de vrouw des huizes persoonlijk je kwam wekken!

"Hoe ver gaan we lopen vandaag?" Tamira vroeg het achteloos, terwijl ze haar rugzak wat strakker aansnoerde. 
"Laten we het vandaag maar simpel houden. Kilometertje of dertig doen?" Hans keek nog eens op de kaart. Onzin eigenlijk, zo'n kaart. Wie had dat nou nodig in zo'n overbewegwijzerd land als Nederland? Kijk, midden in de bergen had je hem wel nodig. En het liefst ook een kompas voor het geval dat...
Tamira ging akkoord. Het zonnetje scheen lekker en alles leek goed te gaan.
In het bos kropen de zonnestralen door de takken heen, wat mooie plaatjes opleverden. Tamira was dan ook vooral bezig met haar fotocamera. Hans kuierde rustig verder. Meer in de ban van zijn mobiel dan van wat er om hem heen gebeurde....Opeens betrok de lucht. Alles werd donkerder. 
"Ó jé, was er regen voorspeld?" De jonge vrouw keek haar kersverse echtgenoot aan.
"Eh....eh...wat zeg je, liefje?"
"Zit dan niet in dat ding!" Maar voor ze bozer kon worden vielen de eerste druppels..en het duurde niet lang of de eerste flitsen weerkaatsten in het bos.
Tamira gilde. Ze was niet snel bang. Maar wel voor onweer in het bos! Hans trok haar mee. Weg van de open plek waar zij juist naar toe holde...
Bibberend van angst verdween ze in zijn armen. Ze konden net zo goed hier blijven staan, want overal waren bomen....overal kon de bliksem inslaan....overal zouden ze nat worden. Er was nergens een plekje te ontdekken waar ze zouden kunnen schuilen.

De onweersbui trok langzaam over. Het stel, doorweekt en koud geworden, besloten bibberend de weg uit het bos zo snel mogelijk af te leggen en op zoek te gaan naar een onderkomen...dan maar geen dertig kilometer. Maar nergens was meer de juiste weg te vinden...

Tamira werd boos op Hans. "Jij zou toch de route bijhouden, zodat ik foto's kon maken! Je zat weer alleen maar in die mobiel van je!"
Hans kleurde rood maar protesteerde toch: "Ik heb echt wel opgelet hoor! Trouwens: hoe groot kan het hier nou helemaal zijn?"
Maar daar vergistte hij zich behoorlijk in....
Twee jaar later stond het in de krant: 

WANDELAARS AL TWEE JAAR WEG KWIJT OP LANGEAFSTANDSPAD!

Ze was de wanhoop nabij. Haar voeten begonnen iedere stap die ze zette af te snauwen...ze deden zo'n zeer. Haar zolen waren versleten, haar broek hing als een vodje om haar dunnen beentjes.
Met haar partner stond het er niet veel beter voor. Hij had het allang opgegeven om op schoenen te lopen. Zijn voeten waren ondertussen zo gehard, dat het zelfs mogelijk werd om over kleine steentjes te lopen. Zijn baard was ondertussen uitgegroeid tot een formaat waar Sinterklaas jaloers op zou zijn. En dat voor een keurige, glad geschoren vertegenwoordiger die hij eigenlijk was.
Boswachter van Velzen kreeg de schrik van zijn leven toen hij het tweetal vond..........





2 opmerkingen:

  1. Spannend! Echt mijn stijl!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Leuk idee om een krantenartikel als uitgangspunt te nemen.
    Je eerste verhaal is heel geestig geworden.

    BeantwoordenVerwijderen